مهندسی ژنتیکی به مثابه ابزار توسعه تنوع زیستی

تنوع زیستی، عامل کلیدی بقاء هر اکوسیستم می‌باشد. از بین سطوح تنوع زیستی، تنوع ژنتیکی به عنوان ماده خام اصلاح ژنتیکی، از بیشترین توجه در جوامع کشاورزی برخوردار بوده و وجود و دامنه آن، به عنوان شاخصی از  پایداری تولید به شمار می‌رود. منابع ژنتیکی، اساس کشاورزی مدرن را تشکیل می‌دهند و برای حصول امنیت غذایی لازم می‌باشند. خطر نابودی منابع ژنتیکی از اواسط قرن بیستم مورد توجه دانشمندان قرار گرفت و متعاقب آن اقدامات جهانی در جهت حفاظت از این ذخایر گرانبها صورت پذیرفت. با این­ حال روش‌های اصلاح ژنتیکی، به ­نوبه خود منجر به محدود شدن پایه ژنتیکی و ایجاد آسیب‌پذیری در برابر عوامل نامساعد زیستی و محیطی شده است. از سوی دیگر ظرفیت عظیمی در خزانه‌های ژنتیکی به عنوان منبع بسیاری از خصوصیات ارزشمند، موجود است که به دلیل محدودیت‌های روش‌های سنتی، بلا استفاده مانده است. ورود مهندسی ژنتیک با قابلیت گذر از مرزهای محدودکننده، نوید بخش آزادسازی ظرفیت نهفته در منابع ژنتیکی و توسعه ژرم‌پلاسم می‌باشد. مهندسی ژنتیک با هدف قرار دادن آفات مضر و مهار اختصاصی آن­ها، مانع از نابودی ارگانیسم‌های مفید می­شود. همچنین در جلوگیری از فرسایش خاک نقش بسزایی داشته و بدین­ ترتیب سبب حفظ تنوع زیستی موجود در خاک شده است.